Στο έργο της Φιλιππακοπούλου η έννοια του χώρου ξεφεύγει από το πλαίσιο της απεικόνισης ενός τοπίου ή μιας πραγματικότητας: Συνδέεται με την αποτύπωση μιας κατάστασης που δεν απευθύνεται μόνον στην ικανοποίηση της όρασης του θεατή, αλλά κυρίως στην αφύπνιση του συναισθηματικού του κόσμου.… Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον χρόνο: όπως ο χώρος απευθύνεται στο συναίσθημα, ο χρόνος προσβλέπει στην ενεργοποίηση της μνήμης. Μια παγωμένη εικόνα του πραγματικού χρόνου, ανακαλεί αντίστοιχες στιγμές του θεατή, ταυτόχρονα όμως εξάπτει την περιέργεια για το πριν και το μετά.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ