Η θεατρολόγος και ιστορικός τέχνης Ελένη Βαροπούλου σημειώνει για το έργο του Δαυίδ Μπενφοράδο:

…Η μη παραστατικότητα, ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός στα έργα του Μπενφοράδο, καλούν τον θεατή να αναλάβει έναν ρόλο πιο ενεργό, του ζητούν να συμπράξει νοητικά στη δημιουργική διαδικασία και στα αινίγματα της. Οι πίνακες χάρις στο χρωματικό γεγονός που περικλείουν, καθηλώνουν το βλέμμα,το προσκαλούν να δει τι ακριβώς υποκρύπτει η αφαιρετική έκφραση. Πώς τελικά η μια φόρμα,διεισδύει ή επεμβαίνει στην άλλη. Πώς το πιο επιφανειακό πλάνο συνδιαλέγεται με το βαθύτερο. Το περιδιάβασμα του βλέμματος πάνω στο ταμπλό, οδηγεί σε μιαν εμπειρία των αισθήσεων, ισχυρή, αφοπλιστική και παράλληλα σε μια γοητευτική πνευματική άσκηση. Αφού το χρωματικό σύμπαν που πλάθει ο καλλιτέχνης, φτάνει στον θεατή σαν μια επινοημένη εικόνα όπου το μυστικιστικό στοιχείο συγχωνεύεται με το εκλογικευμένο και όπου η αυθόρμητη ζωγραφική χειρονομία, μεταξύ ήχου και σιωπής και χωρίς να είναι ακαριαία ή απόλυτη, βρίσκεται σε διάλογο με μιαν ενσυνείδητη μορφοπλαστική διαδικασία. Η σχέση μονοχρωμίας και πολυχρωμίας, η ιδέα της ρευστότητας και του μετέωρου, το ζωγραφικό ίχνος της ελεύθερης χειρονομίας σε σύγκρουση με το φάντασμα της πειθαρχίας, είναι κάποια από τα ζητήματα που εντοπίζονται στο αεικίνητο ρεύμα της χρωματικότητας που ρέει στους πίνακες του Μπενφοράδο…